Halen Ülküdaşmıyız?Suat Başaran

Ülkü, bir hal ve gelecek tasavvuru olduğuna göre, ülküdaş da bu hal ve tasavvurun ete kemiğe bürünmüş hali olsa gerektir...
Aynı tarihe ait olanların değil...
Geçmişte kader birliği yapmış ve ortak mücadelede bulunmuş olmak, geleceği birlikte kurmak için yeterli olmuyor maalesef…
Tarih bunun örnekleriyle doludur...
*****
İnsanlık tarihi açısından dünyanın en büyük sosyal devrimlerinden birini başarmış olan sahabeler bile, 50 yıl geçmeden kanlı bıçaklı olmuşlar, kâfirlerle savaşta vermiş oldukları zayiatın çok daha fazlasını iç savaşlarda tüketmişlerdir...
*****
Zaten, Türk milletinin kök değerleri üzerinde yükselen ülkücü fikriyat, bu yönüyle bir otoritenin hiyererşasi içinde kontrol edilemeyecek kadar farklı dinamikleri barındırmaktaydı...
Buna bir de “arınma” hastalığına kapılmış bir zihniyetin müdahalesi eklenince, ayrışma yabancılaşma ve düşmanlığa doğru evrilmeye başladı...
*****
Artık kabul edelim ki bir çoklarımız için ülküdaşlık mazide kalmış buruk bir anıdır... Türk milliyetçiliği elbette bir noktaya kadar hepimizi kapsamaya devam edecektir... Ancak Türk milliyetçiliğinin özel bir yorumu olan ülkücülük ve ilhamını buradan alan ülküdaşlık ortak kimliğimiz olma vasfını kaybetmiştir...
*****
Bugün merkezi temsil edenlerin öncelikleriyle biz dışarıda kalmışların öncelikleri örtüşmüyor...
Onların övünç duyduğu uygulamalar, bizlerde utanç duygusu uyandırıyor...
Onlar kazanmanın keyfiyle mutluluk türküleri söylerken, bize düşen hezimetin ağıtları...
Nasıl bir ülküdaşlık bu?
*****
Bizim bildiğimiz ülkücülük, “ülkeyi çağlar üzerinden sıçratmak” idi. Bunların anladığı ise “geriye zıplatmak isteyenlere destek”...
Biz ülkeyi yönetecektik, bunlar ise denetleyecek...
Nerede ortak ülkü?
*****
Evet! Ülküdaş değiliz artık!..
Farklı önceliklerimiz ve gayelerimiz var... Bunu kabullenmeli bu acı gerçekle yaşamaya alışmalıyız...
İnanın, “mış” gibi yapmaktan çok daha doğrudur sözü edilen...
Doğrudur çünkü, riyakârlığı ortadan kaldırır hiç olmazsa...
Değerlerin teville sulanmasını önler...
Ve en önemlisi, ülküdaşlığı kaybetme acısı, belki de bizleri yeniden “ülkü”de birleştirir...